GWT, czyli Google Web Toolkit to nic innego jak zbiór komponentów, które można użyć podczas tworzenia aplikacji. GWT jest łatwe, kod tworzy się szybko i łatwo uruchamia chociażby z poziomu Mavena, jednakże największym problemem nie jest to jak stworzyć okienko, ale jak zorganizować projekt. W tym poście postaram się przedstawić kilka gotowych bibliotek, z którymi się zetknąłem podczas swych bojów z budowaniem sporej aplikacji.

Ilość implementacji MVC dla GWT jest dosyć duża a temat był poruszany na zagranicznych blogach już nie jeden raz, wystarczy zajrzeć na poniższe strony:

• W marcu 2009 Matt Raible opisał swoje problemy z komponentami GXT oraz problematycznym MVC stworzonym przez autorów tejże biblioteki
• W kwietniu 2009 pojawiło się pierwsze zestawienie implementacji MVC na blogu Supply Chain Technology
• W maju 2009 na tym samym blogu pojawiła się aktualizacja z nowymi pozycjami.
• Również w maju 2009 odbyła się konferencja Google IO na której temat developmentu GWT był szeroko i dokładnie omówiony.

Zacząłem nieśmiało, bo od stworzenia „szyny” którą mogły by się komunikować różne komponenty. Miała ona na celu zmniejszenie ilości bezpośrednich powiązań między elementami aplikacji. Pomogło, ale to nie było jeszcze to, co uporządkowało aplikację.

Drugie podejście mimo obaw wyniesionych z pierwszego linku padło na lightweight MVC z biblioteki GXT. Udało mi się stworzyć działającą aplikację, jednakże brak jasnego podziału co, kto i jak ma robić strasznie mi doskwierał. Problematyczna okazała się również próba stworzenia hierarchii kontrolerów, a zrobienie aplikacji od zera sprowadzało się tak na prawdę do skopiowania i przerobienia przykładu z Mail App. Podobnie jak Matt nigdy też nie wyłapałem różnicy między metodami Dispatcher.dispatch() oraz Dispatcher.forwardEvent().

Trzecie podejście do MVC zakrawało już szaleństwem. Po przejrzeniu dokumentacji GWTruts stwierdziłem, że zapowiada się ciekawie. Odseparowany widok i kontroler, API przypominające nieco Spring MVC, nieco XML do okraszenia całości wstrzykiwaniem zależności. Wszystko to jednak na nic, gdyż całość opiera się na mapowaniu adresów z przeglądarki do kontrolerów. Krzywe koniec końców okazało się też przekazywanie map z argumentami i w dalszym ciągu brak jakichkolwiek idei na zorganizowanie wszystkiego. A zapomniałbym – jeśli chcecie walidacji to musicie pogodzić się z tym że 1 kontroler to 1 klasa do sprawdzania danych. Szkoda że tego nie można „wstrzyknąć”.

Dobra, skoro nie GWTruts, nie GXT, i nie Event Bus to co? Krótki przegląd GWT-MVC skończył się odrzuceniem szkieletu. Skąd niby kontroler ma zajmować się tym gdzie ma wylądować widok? A tak właśnie się dzieje w tym szkielecie ponieważ kontroler wywołuje DOMPlacera by gdzieś umieścić widok. Jak by tych fanaberii było mało doszedł jeszcze interfejs Maskable który ma przykrywać elementy w trakcie renderowania. Dodajmy do tego przykłady które się sprowadzały do przycisków +2, -2 i inputa. Pytanie – co to ma do klasycznego MVC?

Tym oto sposobem dotarłem do ostatniego projektu, który mi zaimponował rozmiarem dokumentacji, spójną koncepcją i masą ograniczeń – Pure MVC. Projekt, który pierwotnie miał sporo do czynienia z Flashem, a który dzięki swojemu porządkowi został przepisany również na inne języki – min. PHP, Javę. Wśród portów nie zabrakło również wersji dla GWT. Nie muszę pisać jak bardzo mnie to ucieszyło, prawda? :-)
Całkiem duży przykład obrazuje powiązania pomiędzy komponentami oraz to jak powinny się komunikować:

Uzbrojony w ten zakres informacji stworzyłem pierwszą przykładową aplikację z ekranem logowania oraz jedną tabelką. Stopniowo go rozbudowując dotarłem do momentu w którym moja aplikacja w końcu przestała się kręcić wokół tego „które MVC” wybrać i zaczęła nabierać funkcjonalności biznesowej. Po długich bojach i masie straconego czasu, odradzam wszystkie inne implementacje Model View Controller dla GWT. Pure MVC jest po prostu najlepsze. :-)